واقعیت مجازی پزشکان را به ساخت‌و‌ساز مجازی فرا می‌خواند

در ساخت و ساز های درمانی استفاده از مدل های فیزیکی بسیار رایج است. اتاق های عمل، اورژانس و سایر بخش های بیمارستانی بسیار پیچیده هستند، بنابراین انجام آزمایش های لازم برای اطمینان از اینکه سیستم های حیاتی و زیرساخت های بیمارستان در یک فضای جمع و جور به درستی کار می کنند، ضروری است. اما ایجاد طرح های اولیه فیزیکی بسیار هزینه بر و وقت گیر است و کشف خطاهایی که نیاز به بازنگری در حین ساخت و ساز دارند به تاخیرها و هزینه ها می افزایند.

واقعیت مجازی در طراحی ساخت و ساز بیمازستان

بنابراین زمانی که شرکت Layton شروع به طراحی بیمارستانی به مساحت 485000فوت مربع با 280 تخت خواب،در فلورانس،آلاباما کرد، تصمیم گرفت تا از طرح های واقعیت مجازی در فاز طراحی و در مراحل کلیدی فرآیند ساخت و ساز بهره ببرد.

برای مرکز پزشکی، ساخت و ساز نمونه اولیه طراحی ساختمان به معنی ایجاد 20 بخش فیزیکی در یک انبار اجاره ای بود. با هزینه ای در حدود 250000دلار و فرآیندی بسیار خسته کننده .

با اینحال Layton به دنبال راه بهتری برای آزمایش طرح پیشنهادی نهایی اتاق ها و بخش ها بود. با ایجاد مدل های واقعی سه بعدی از بخش های پزشکی، و درخواست از کاربران نهایی این بخش ها برای کار با عینک واقعیت مجازی گوگل، این شرکت انتظار داشت که بتواند به این افراد احساسی واقعی در مورد این اتاق ها پیش از ساخت و ساز فیزیکی بدهد، که نهایتا منجر به کاهش تغییرات احتمالی در طرح و بروز تاخیر می شد.

و این طرح به موفقیت انجامید:هزینه ی ساخت موکاپ های مرکز پزشکی تا90 درصد کاهش یافت و بازخوردی که از تجربه ی تجسم مجازی به دست آمد، فرصت های زیادی را برای تغییرات در طراحی و پیش ساخت ها به وجود آورد. این تیم توانست برنامه ریزی برای مقدمات پیش ساخت ها را دو ماه زودتر از موعد از پیش تعیین شده انجام دهد.

جان فرگوسن مدیر بخش تجسم شرکت Layton می گوید:” اگر این کار را به صورت فیزیکی انجام داده بودیم، باید یک انبار را اجاره می کردیم و تیمی برای ساخت موکاپ ها اختصاص دهیم و سپس موکاپ ها را دوباره بازسازی کنیم. موکاپ های فیزیکی می توانند از مقوا تا اتاق های کامل( به جز تجهیزات گران و بزرگ پزشکی) متنوع باشند. اما واقعیت مجازی به تیم اجازه داد تا در یک روز به یک مدل واقعی دست پیدا کند. حقیقت این است که با انجام این عمل، موکاپ ها واقعی تر و مفیدتر هستند.”

ایجاد موکاپ ها در ساخت و ساز

فرگوسن می گوید:” ما می دانیم که صنعت ساخت و ساز در حال حرکت به سمت واقعیت مجازی است و ما مدت زیادی با نرم افزار ها و تجهیزات فیزیکی کار کرده ایم. ما به دنبال یک نمونه برای استفاده از واقعیت مجازی در آن بودیم و این بیمارستان جدید برای این کار ایده آل است. صاحبان آن شیفته فناوری هستند و از ایده های جدید استقبال می کنند.”

کار فرگوسن ایجاد ابزاری های بصری خلاقانه برای فعالیت های توسعه کسب و کار Layton  است. او می گوید:” هرچیز بصری، از قبیل رندرها، مدل ها، واقعیت مجازی. هرجایی که تصاویر بهتر از کلمات کار می کنند.”

او زمانی که در یک جلسه ی ارائه، یک موکاپ را به صورت واقعیت مجازی به کارفرمایان نشان داد و آن ها از طرح وی استقبال کردند، به این تکنولوژی روی آورد.

برای ایجاد 20 موکاپ مدنظر، فرگوسن با هماهنگ کننده BIM شرکت همکاری کرد تا مدل های طراحی شده در AutodeskRevit را شناسایی کند. او می گوید:” ما این مدل ها را از طراحان گرفتیم و توانستیم مستقیم به Stingary ان ها را وارد کنیم. سپس معمار ها را فرا خواندیم تا تغییرات را مدنظر داشته باشیم و آن ها تمام طراحی های فضای فیزیکی را در Revit انجام دادند.”

Stingary که موتور بازی سه بعدی Autodesk و نرم افزار رندر واقعیت مجازی است، برای اعمال سطوح و بافت ها به مدل های ارائه شده توسط معمارها و همچنین ساخت و ساز یا ورود مدل های تجهیزات و مبلمان مورد استفاده در هر اتاق، به کار گرفته شد.

فرگوسن می گوید:” ما هر زمان که قادر بودیم مدل ها را از تولید کننده ها می گرفتیم. مثلا STERIS، به ما اجازه دسترسی به کتابخانه3D خود را داد که کمک بزرگی به ما کرد. در غیر اینصورت، مدل های خود را می ساختیم، در هرموکاپ ما برای اینکه جزئیات بیشتری داشته باشیم و محیط واقعی تری به دست آوریم، دائما در حال عکاسی بودیم و برای رسیدن به اینگونه مدل ها از Stingary کمک می گرفتیم.”

تجربه کاربری و درس هایی که می آموزیم

برای اینکه از موکاپ های واقعیت مجازی استفاده شود، شرکت Layton کاربران نهایی را فراخواند(جراحان، پرستاران، مدیران و …) و آن ها را به اتاق های بزرگ با فضای باز که می توانستند به راحتی در آن قدم بزنند و با فضای واقعیت مجازی تعامل برقرار کنند آورد. سخت افزاری که آن ها استفاده کردند سیستم VIVR اچ تی سی بود و نهایتا حدود 200 نفر و برخی تا پنج بار فضای واقعیت مجازی را تجربه کردند.

فرگوسن می گوید:” پیش از هرچیز ما به آن ها در مورد ویژگی هایی از اتاق که حیاتی به نظر می رسند هشدار دادیم تا به ان ها بیشتر دقت کنند. همچنین از همه ی بازخوردها فیلمبرداری کردیم تا هیچگونه نظری را درمورد چیزی که کاربر مشاهده می کرد از دست ندهیم.”

خو گرفتن کاربران با تجربه واقعیت مجازی اگرچه با وقفه هایی همراه بود، اما بسیار ساده بود. بعد از کمی تمرین، بیشتر کاربران به سادگی آن را انجام می دادند و کسی نبود که نتواند از پس آن بربیاید. اما سطوح مختلفی از کاربری وجود داشت که به نظر نمی آید به سن یا فاکتور آشکار دیگری مربوط شود. تنها به عملکرد مغز افراد مربوط است.

نهایتا موکاپ های واقعیت مجازی بسیار کارآمد بودند و بازخوردهای کاربران بسیار مفید بود. مثلا در یک مورد، کاربران متوجه شدند که گازهای اکسیژن در اتاق های زایمان و آزمایشگاه، در جایی قرار گرفته اند که دسترسی به پریزها را محدود کرده اند. بنابراین این مسئله توسط محیط واقعیت مجازی شناسایی شد و تیم توانست پیش از فرآیند ساخت و ساز ، طراحی را اصلاح کند.

پروژه آزمایشی آنچنان موفق بود که شرکت Layton به طور کامل متعهد به استفاده از واقعیت مجازی شد و از آن پس این تکنولوژی را هربار با بهبود و به روزرسانی به کار گرفته است. فرگوسن می گوید:” آنچه ما در آلاباما انجام دادیم عالی بود، اما تکنولوژی بسیار سریع پیشرفت می کند و ما باید سخت تلاش کنیم تا کار خود را بهتر کنیم. پس از این پروژه، ابعاد و پیچیدگی های فضاهای واقعیت مجازی ما به سرعت در حال رشد و توسعه هستند.”

شبیه سازی های اخیر منجر به ایجاد راه حل های دقیق و مناسب، در سطح پروژه های دانشجویی و تجاری شده است. و می تواند منجر به ایجاد همکاری های زیادی در زیمنه طراحی شود. برای مثال تیم های جراحی می توانند اتاق های عمل کاملا مجهز را تجربه کنند. فرگوسن حتی معتقد است که می توانند خدمات خود را به واقعیت افزوده گسترش دهند. در حالیکه تصاویر کامپیوتری بر روی محیطی در فضای واقعی قرار می گیرند.